Deze column gaat niet over tweedehands winkels, nee het gaat over de veelbesproken Glennis. Hé gatver Jim, jij ook al? Niet zozeer over haar, maar wel over haar ‘collega’s’. Die sinds de rechtszaak is geweest, opeens allemaal zeggen dat ze een tweede kans verdient. Maar ook mensen die haar niet persoonlijk kennen, de rechtszaak niet hebben gevolgd.
Maar een tweede kans in wat? Nog een keer de Jumbo inrennen en een aantal medewerkers in elkaar slaan?
Wie denken ze eigenlijk dat ze zijn, dat zij bepalen of Glennis al dan niet een tweede kans verdiend. Dat als zij op het podium komt, ik geen boe mag roepen? Haar met applaus moet gaan ontvangen. Dat zij in elk tv programma moet komen? Glennis bij expeditie Robinson, bij Alleskunners, en ga maar zo door? En wat als deze personen hadden besloten om haar geen tweede kans te geven? Moet ze dan Gordon achterna naar Dubai? Of plaatsen we in de Jordaan een Guillotine en moet, om in haar woorden te blijven, haar kop rollen?
Ik heb nooit wat met haar gehad, ze heeft al vaker ruzie lopen maken, haar wil is wet, gewoon niet iemand die ik zou uitnodigen bij mij thuis of op een feestje.
Via twitter heb ik de rechtszaak gevolgd en wat ik al verwachtte is dat er veel meer aan de hand was, dan dat zij van het begin af vertelde. Ook werd er door haar advocaat op aangedrongen dat zij al voldoende was gestraft door de media, dat hierdoor optredens zijn afgezegd.
Hoe zat het ook alweer. Al snel kwam het nieuws naar buiten dat ze, samen met haar zoon, drie nachten op het politiebureau moest blijven. Dit naar aanleiding van een vechtpartij waar beide bij betrokken zouden zijn. De betreffende Jumbo en medewerkers zwegen. Glennis niet, die bracht naar buiten dat zoonlief een trekje had genomen van een e-sigaret en zou daarop hardhandig door meerdere medewerkers naar buiten zijn gewerkt. Plus hij had daarbij diverse klappen gekregen en schrammen op zijn gezicht opgelopen. Een foto van een jongen met uitgeknepen puisten zou daar het bewijs van moeten zijn. Glennis haar moederinstinct nam het over en zij is gaan vragen in de winkel wat er was gebeurd, daarbij zijn de medewerkers weer begonnen met slaan en heeft zij iemand een tikje in het gezicht gegeven. Aldus Glennis.
Die verklaring vond ik al raar en half Nederland vond dat raar. Behalve Glennis. Je krijgt niet zomaar een verblijf van drie nachten op het politiebureau. Dan is er echt wel wat meer aan de hand. Glennis bleef volhouden en de media ging uiteraard op zoek naar het ware verhaal. Jumbo bleef echter zwijgen. Vorige week mocht Glennis bij Jinek aanschuiven en vertelde ze nogmaals dat zij eigenlijk onschuldig is, ze heeft maar 1 tikje uitgedeeld.
Hoe anders verliep de rechtszaak. Als eerste werd aan de advocaten van de verdachten gevraagd of ze de betreffende beelden wilden zien. Alle advocaten van de verdachten vonden dat niet nodig. Het OM besloot dit wel te doen en toen kwam opeens naar voren wat velen al vermoedden, er was veel meer aan de hand. De zoon van Glennis was tot vijf keer vriendelijk naar buiten gewerkt. Er werd niet geschopt, er werd niet geslagen. Tot vijf keer aan toe, ging hij toch weer terug de winkel in en bleef aan zijn e-sigaret lurken. Bij de vijfde keer dat hij naar buiten werd gezet struikelde hij over een voorwerp waarbij hij de betreffende schaafwond op liep. De medewerkers hadden zich helemaal niet misdragen zoals Glennis beweerde.
Toen de jongen thuiskwam en zijn verhaal met verwondingen liet zien, had ze, zoals veel ouders zullen doen, kunnen zeggen, dan zal je het er wel naar gemaakt hebben. Dan is er nog de groep ouders die naar de Jumbo zouden bellen en vragen om opheldering, dan is er nog een groep die naar de Jumbo zouden gaan en vragen wat er is gebeurd, en tot slot hebben we Glennis.
Die belt haar ex op, uit gesprekken is duidelijk geworden dat teksten als ‘er moeten koppen rollen’ zijn gebezigd, alles in bijzijn van haar kind. Anderhalf uur later verzamelen ze zich voor de Jumbo, 7 personen waaronder Glennis. Er word een jas uitgedaan zogenaamd omdat het zo warm is (in februari). Hoodies en petjes worden opgedaan om herkenning te voorkomen. De groep verdeeld zich in tweeën, één gaat door de ingang en de andere door de uitgang naar binnen. In 1 streep gaan ze naar de personeelskamer waar twee medewerkers worden bedreigt. Op beelden is duidelijk te zien dat de medewerkers helemaal niet als eerste slaan, sterker ze slaan niet. Glennis is de eerste die een harde klap uitdeelt waardoor het hoofd van de betreffende werknemer achterover slaat. Er volgt een knietje en er vallen diverse klappen. Vervolgens begint er een achtervolging door de Jumbo waar harde klappen en schoppen worden uitgedeeld aan medewerkers. Bezoekers van de Jumbo bellen verschrikt 112 vanwege de geweldsexplosie. Verschillende getuigen verklaren dat Glennis de mannen opjut. Haar ex slaat een werknemer die hij vast houdt op de grond, een hersenschudding. Met de aanvang van de filmpjes is het de ex, (die overigens zonder advocaat was en in mijn beleving zeker niet de snuggerste van het stel was) die vraagt of er geluid bij de beelden zit. Als reactie dat er geen geluid bij zit, zegt hij dat alles wat de Jumbo medewerkers beweren dat er gezegd zou zijn, niet waar is.
Uit de film blijkt inderdaad niet wat er gezegd is, echter wat wel duidelijk is, is dat het toegepaste geweld veel meer is dan dat de medewerkers verklaard hebben. Aangezien de verdachten hier ook al niet de waarheid over spraken, gaat men ervan uit dat de Jumbo medewerkers wel degelijk eerlijk verklaard te hebben over de bedreigingen van de verdachten.
Waar wringt bij mij nou de schoen, als zij direct eerlijk was geweest wat er was gebeurd, of beter, gewoon haar mond had gehouden over wat er was gebeurd, had ik haar heel misschien nog wat credits gegeven. Als zij had ingezien dat haar gedrag echt niet door de beugel kon en een cursus gedragstherapie had gevolgd, had ze ook nog een paar credits kunnen krijgen. Niet alleen heeft ze het voor haarzelf moeilijk gemaakt, maar ook voor de medewerkers die constant werden geconfronteerd met haar leugens. En als je dan uiteindelijk denkt aan het einde van de rechtszaak, ze snapt dat dit echt niet kon en ze sorry zegt, volgt een ‘ik deed het vanuit moederinstinct’. Ik vraag me af hoeveel moeders een knokploeg samenstellen en onschuldige winkelmedewerkers bijna dood slaan. Dat is geen moederinstinct. En door dat te zeggen, geeft ze aan het nog steeds niet te snappen en het een volgende keer weer te doen. Want dat is moederinstinct, oftewel iedere moeder zou doen wat zij heeft gedaan. Het was een natuurlijk en normaal iets wat zij en haar makkers hadden gedaan. Door te roepen dat ze zelf slachtoffer is van de cancelcultuur, op social media wordt al geroepen dat ze slachtoffer is van racisme, bij een blanke zangeres zou dit niet gebeurd zijn. En als er dan mensen zijn die dit zo makkelijk naast zich neer leggen en zeggen, geef haar nog een tweede kans…. Dat is een klap in het gezicht van deze slachtoffers, en mogelijke toekomstige slachtoffers.
U mag haar een tweede kans geven, of niet, dat is uw keuze. Voor mij heeft ze driekwart jaar de tijd gehad om na te denken wat te doen. Zij heeft bewust besloten te blijven liegen terwijl ze wist van de camerabeelden die openbaar zouden worden. Haar asociale gedrag goed te praten door te zeggen dat het moederinstinct zou zijn. Door het constante liegen tot in de rechtszaal aan toe, het bagatelliseren over wat er is gebeurd heeft ze bij mij geen enkele credit meer. Zoals mijn vriendin zou zeggen. Het is gewoon een klerewijf.
Jim
