Mijn nieuwe auto staat bij de garage, ik wil er nog wat op wat niet vanaf de fabriek mogelijk was. Niet dat mijn nieuwe auto niet compleet is, cruise control, airco, je kan het zo gek niet bedenken en het zit er op. Er zit zelfs Apple Car Play op, geweldig, niet alleen dankzij Flitsmeister wat op mijn 7” scherm waarschuwt voor flitsers, ik heb nu onderweg hele diepzinnige gesprekken met Siri. “Zijn Mark Rutte en Jesse Klaver een Stelletje?” En op mijn vraag “Is er leven na de dood?” Begint er steevast een seniele bejaarde te roepen dat Thierry Baudet een rechtse rukker is. Van mijn kant volgt er dan steevast een scheldkanonnade met terminologie waar de medische encyclopedie rode oortjes van krijgt. U begrijpt ik ben in mijn nopjes met mijn auto.
Ik ben nog uit de tijd dat auto’s deden wat ze moesten doen. Anders gezegd dat ik deed wat een auto moest doen. Ramen openen ging met een slinger, de verwarming werkte met een grote draaischijf en een automaat was voor invalide personen. Ik bejubel de technologie maar sommige ontwerpers hadden die ochtend niet uit hun bed hoeven komen. Begrijp me niet verkeerd, niet dat als deze persoon op Urk woont dat Urk af had mogen drijven en naast de Markerwadden de Flevolandse Atlantis had mag worden, helemaal niet gewoon een stevige diarree van een maand of drie dat gun ik ze.
Toen de Fiat Punto werd gelanceerd werd ik uitgenodigd door Autoweek om een week lang met 10 verschillende modellen en 20 verschillende personen vanaf Amsterdam naar Turijn en weer terug te rijden. Onderweg konden wij onze bevindingen opschrijven, alles was geregeld van plaspauze tot knipmes knikkende obers die de asbakken, ja roken aan tafel mocht in die tijd nog, leegde als er maar een kruimel as in lag.
In de Pyreneeën had ik het geluk de topper van het stel te hebben, een grijze Fiat Punto 90 ELX Cabrio. Luxer kon niet, alles was elektrisch tot aan het dak toe. De ontwerper had bedacht dat het dak alleen open en dicht kan als de auto stil stond en de handrem aangetrokken was, dan ging er een lampje branden ten teken dat hij open kon.
Dat moet je vooral tegen mij vertellen. Onderweg speelde ik met alle knopjes in mijn bereik en inderdaad het dak ging niet open als je aan het knopje zat tijdens het rijden en het lampje niet brand. Echter een klein tikje aan de handrem tijdens het rijden maakte dat het lampje ging branden. Niet dat ik dat uit ging proberen, het was mij wel duidelijk dat die Italiaanse ontwerper in Turijn liever vijf cent bespaarde op een sensor om te zien of de auto daadwerkelijk stil stond.
‘S avonds tijdens een goed glas wijn vertelde ik mijn bevindingen aan de anderen, het was de volgende dag toen we op de snelweg reden met een vaartje van 170 KM/U en de dichte cabrio veranderde in een cabrio die never nooit meer dicht zou gaan. De heren hadden in een opwelling bedacht mijn theorie in de praktijk uit te voeren.
Ik ben heel happy met mijn nieuwe auto en alle snufjes, daar is over na gedacht. Mijn leenauto heeft een elektrische parkeerrem. Ik moest even snel wat in de brievenbus doen en bedacht ik laat de motor lopen, rem zachtjes met de handrem het laatste stukje af… ….Dat zachtjes dat gaat dus niet, met piepende banden en de achterligger bijna in mijn bumper kwam ik tot stilstand. De leenauto is een blue Motion, mijn auto ook. Die leenauto is ook een lekker pittig ding echter met zes versnellingen waarvan ik geen flauw benul had wat ik er mee moet want 90 KM/U rijd ik in zijn drie met 2500 toeren dan heb ik nog de helft van de versnellingen over voor de overige 10 kilometer.
Tijdens het drukken op allerlei knopjes vond ik gisteren de Blue Motion leer module. Dat is een ronde schijf waar blauwe balkjes om verschijnen, die tikt als een klok en als je zuinig hebt gereden krijg je als beloning een vol blauw balkje. De bedoeling is dat je die hele schijf vol met blauwe balkjes krijgt. Het is me gelukt. Je moet dat wel in zijn vier met 30 KM/U de bocht door. Met 60 KM/U in zijn zes rijden, je kan het vol krijgen. Links en rechts ingehaald wordend door vrachtwagens waarvan de chauffeurs naar hun voorhoofd wezen was ik druk mijn schijf vol te krijgen. Ik was in mijn nopjes met mijn nieuwe speeltje. Onderweg zag ik andere weggebruikers hetzelfde doen, daar waar ik eerst dacht dat het seniele bejaarden waren blijken dit dus Blue Motion rijders te zijn druk met hun schijfje. Die ontwerper die dit bedacht heeft, u raad het al. Dit is geen rijden, dus de volgende uitdaging was snel gevonden, zorgen dat op de schijf geen enkel blauw blokje verschijnt. Geloof me, dat is nog best lastig maar het kan !
Ik wens u een fijne week.
Jim
