Normaal schrijf ik artikelen maximaal 600 – 800 woorden om het compact en leesbaar te houden. Om toch een zo compleet mogelijk beeld te geven, is dit een verhaal van meer dan 3500 woorden geworden.
Naast de ons bekende seriemoordenaars in de zaak van Tanja Groen wil ik er nog één benoemen het is Michel Fourniret. Hij had een motief; doordat zijn eerste vrouw niet maagd was, wilde hij zoveel mogelijk jonge meisjes aanranden. Er is een overeenkomst; veel van zijn slachtoffers verdwenen van de aardbodem of werden pas jaren later gevonden. Met zijn bestelbus had hij de mogelijkheid overal naar toe te rijden en meisjes mee te nemen. Fourniret woonde in België en getuige een gedetailleerde wegenkaart van Nederland die in zijn bestelbus werd gevonden, verbleef hij waarschijnlijk regelmatig in Nederland. Door geblunder van politie en justitie kon deze man jarenlang slachtoffers maken in Frankrijk, België en misschien Nederland.
Fourniret overtrof als een van de grootste seriemoordenaars uit de Franse geschiedenis Dutroux. Twee of drie maagden per jaar, was het streven van de seriemoordenaar en verkrachter die 15 jaar lang, ongestoord zijn gang kon gaan. Hij en zijn partner (Monique Olivier) stonden in 2008 terecht voor zeven moorden. In 2018 voor nog eens twee. In totaal bekende hij er twaalf. Hoeveel meer slachtoffers hij in zijn misdaadcarrière (van meer dan veertig jaar) heeft gemaakt, zal nooit duidelijk worden. De Franse justitie heeft aangegeven dat de kans bestaat dat Fourniret ook slachtoffers in Nederland heeft gemaakt. Is er reden om hem te linken aan Tanja Groen? Een verslag van Frankrijks beruchtste seriemoordenaar.
Fourniret is afkomstig uit de buurt van Sedan, in Noord-Frankrijk. Hij werkt als tegelzetter, maar ook als klusjesman. Vaak is hij gewoon werkloos. Fourniret begon naar eigen zeggen ooit zijn zoektocht naar maagden, omdat zijn eerste vrouw, anders dan hij dacht, bij hun huwelijk géén maagd meer was. Hij komt al snel in aanraking met justitie. In 1966, hij is dan 24 jaar, wordt hij een eerste keer veroordeeld voor zedendelicten. Hij word schuldig bevonden aan voyeurisme en geweldpleging.
In 1973 moet hij weer de gevangenis in omdat hij jonge meisjes zou laten schrikken, door voor hun te strippen. Als hij vrijkomt trouwt hij voor een tweede keer en krijgt een tweeling, twee meisjes. In totaal krijgt Fourniret 5 kinderen.
In 1982 ontvoerde hij de toen amper 14-jarige Dahina Le Guennan. ,,Hij was superbeleefd en sprak mij aan met juffrouw, vertelde de inmiddels moeder van drie kinderen. En hij had een mooi verhaal. De politie zat achter hem aan, wegens autodiefstal. Ik moest hem helpen.”
Sluitstuk van het verhaal was de verkrachting van het meisje. ,,Bang dat hij mij zou doden ben ik niet geweest. Hij had beloofd dat niet te doen, ik geloofde hem.” Na afloop bracht Fourniret zijn slachtoffer keurig naar huis. Op haar verjaardag stuurde hij haar een gedichtje. Pas twee jaar later in 1984 wordt Fourniret opgepakt, na weer een verkrachting in de buurt van Parijs. Hij moet dan vijf jaar de gevangenis in voor verschillende verkrachtingen van minderjarigen. Zijn tweede vrouw hoort pas dan, van de misstanden en vraagt direct een scheiding aan.
Monique Olivier
Tijdens zijn verblijf in de gevangenis, leert hij zijn derde vrouw kennen, Monique Olivier. Via een contactadvertentie die Fourniret heeft geplaatst in een katholiek tijdschrift komen de twee met elkaar in contact.
Monique Olivier heeft een IQ van 131. Ze hoort in de categorie van de hoogbegaafden. Ze heeft een minderwaardigheidscomplex. Ze compenseert dat door het verlangen naar een gevoel van macht. Het lot van de slachtoffers laat Monique Olivier onverschillig. Ze is onmisbaar als partner en medeplichtige voor de projecten van Fourniret. In haar relatie met mannen speelt ze de onderdanige, maar op een listige manier grijpt ze de macht. Ze doet zich graag voor als het willoze slachtoffer van Fourniret, maar ze speelde een actieve rol. Als ze praat over haar deelname aan de ontvoeringen en verkrachtingen, dan kan men alleen maar concluderen dat ze er op een of andere manier genot uit heeft geput. Ze is geen seriemoordenares, maar ze deed veel meer dan alleen maar slaafs haar echtgenoot volgen. Psychiaters zijn het er roerend over eens: ‘Ze hadden elkaar nodig om hun fantasie uit te leven.’
In een van de vele briefwisselingen met Fourniret, beloofd ze hem, maagden in ruil voor de moord op haar eerste echtgenoot. Deze moord zal niet worden gepleegd. Na zijn vervroegde vrijlating (november 1987) gaan ze direct samenwonen, binnen enkele maanden is Monique Olivier zwanger. Het is dan dat Fourniret beslist om zijn nieuwe slachtoffers, niet meer de kans te geven hem te verraden. Door ze op verschillende manieren te vermoorden en te laten verdwijnen, heeft justitie niet in de gaten dat er een seriemoordenaar bezig is en kan Fourniret ongestoord zijn gang gaan.
De Goudschat
Zijn celgenoot tijdens zijn verblijf in de gevangenis is Jean-Pierre Hellegouarch die verteld aan Fourniret dat hij weet waar de schat van de bende van de “Postisches” ligt. Na zijn vrijlating gaat Fourniret met de vrouw van Hellegouarch (Farida Hamiche) de schat zoeken op een begraafplaats ten noorden van Parijs. Achter een grafsteen zit een buit van 34 goudstaven en duizenden goudstukken. Goed voor 80 kilo goud. (Een slordige 3 miljoen euro) Ze verbergen de buit in het appartement van Hamiche. Fourniret zou maar een klein deel krijgen voor zijn hulp en dat zit hem dwars. Twee weken na hun graafwerk vermoordt hij Farida en haalt hij, samen met Monique Olivier, het goud op.
Tijdens een van de hoorzittingen in 2008 verklaard Fourniret hier het volgende over; Volgens Fourniret hielp zijn vrouw hem, Farida te vermoorden door haar met een bajonet te steken, terwijl hij haar zelf aan het wurgen was. Iets wat Monique Olivier heftig bestreed. De woede van Fourniret veroorzakend: “Het is een flagrante leugen Madame, nog een!”, riep Fourniret. “Stop met je bullshit!”, vervolgde hij, voordat hij hardop schreeuwde: “Bitch!”.
Aan het begin van dezelfde hoorzitting legde een commissaris, van de regionale directie van de gerechtelijke politie van Versailles uit, hoe Fourniret in oktober 2006 voor anderhalve dag naar Yvelines was gebracht om het lichaam te vinden van Farida. “Deze zoektochten bleken vruchteloos. Onder het voorwendsel dat hij slecht had gegeten, weigerde hij ook maar de geringste indicatie te geven”, vertelt een bron dicht bij het onderzoek “Ik was verrast, ik was niet voorbereid op dit onderzoek”, verdedigde Fourniret. “Ik had wat geheugenwerk moeten doen, ik had me moeten voorbereiden”. Voorafgaand aan de hoorzittingen zijn er meer dan 100 verhoren met Fourniret en meer dan 120 met Monique Olivier door de politie afgenomen.
“De gebaren van Fourniret, we kennen ze”, zei advocaat-generaal Francis Nachbar over de vermeende hand, die de beklaagde aan de onderzoekers had uitgestoken. “Veel succes met het vinden van het lichaam,” zei hij dan.
Na zijn vrijlating in 1987 verzaakt Fourniret aan zijn meldingsplicht als seksueel delinquent. Maar geen haan die daarnaar kraait: op een onbegrijpelijke manier is zijn dossier verloren gegaan in de gerechtelijke molen. Fourniret verdwijnt uit het zicht van politie en justitie. Dat weet hij en daar maakt hij handig gebruik van.
De eerste moord
In december 1987 slaat hij toe. De 17-jarige Isabelle Laville wordt ontvoerd en vermoord in Auxerre. Zijn partner in crime, Monique Olivier, lokt Isabelle onder een vals voorwendsel de auto in. Fourniret staat een eindje verderop te wachten met een jerrycan als gestrande automobilist, stapt in en verdooft de tiener met Rohypnol. Het koppel nam haar mee naar hun woning, waar Fourniret haar verkrachtte. Monique Olivier hielp Fourniret daarbij, omdat hij niet meer opgewonden was. Ten slotte wurgde Fourniret het slachtoffer.
In de zomer van 1988 slaagt Fourniret erin Fabienne Leroy in zijn wagen te laten stappen. Hij deed alsof hij op zoek was naar een arts voor Monique Olivier, die acht maanden zwanger was. Ze stopten op een verlaten plaats, waar Monique Olivier, net zoals ze bij Isabelle Laville deed, controleerde of het slachtoffer nog maagd was. Vervolgens hield ze een wapen op het meisje gericht terwijl Fourniret haar verkrachte. Fourniret doodde haar tot slot met één schot. Fourniret dumpte het lichaam van het meisje bij het legerkamp in Mourmelon. Dat deed hij niet zomaar. Hij wilde de politie doen geloven dat Fabienne het negende slachtoffer was in een zaak die toen bekend stond als ,,de verdwijningen van Mourmelon”. Acht jonge mannen werden in de buurt vermoord tussen 1980 en 1987. De vermoedelijke dader – adjudant Pierre Chanal – is nooit veroordeeld. Hij pleegde vorig jaar, de dag na de start van het proces tegen hem, zelfmoord.
Château de Sautou
Eind 1988, Fourniret heeft het goud intussen omgeruild voor geld en investeert in vastgoed. Hij koopt een studio, een huis én het Château de Sautou, een klein kasteeltje in de buurt van Sedan, in Noord-Frankrijk. Fourniret betaald voor het kasteel 1,2 miljoen Franse frank, cash. Met een bosweg die net over de Belgische grens uitkomt, is het Château de Sautou een ideale uitvalsbasis. De meisjes die hij in die periode ontvoert, neemt hij gewoon mee naar huis. En als ze daar te lastig worden, vermoordt hij ze en begraaft ze ergens op het terrein. In 2004 zullen op het terrein de lichamen worden gevonden van Elizabeth Brichet en de 22-jarige Marie-Jeanne Desramault.
Zoveel luxe kan uiteraard niet onopgemerkt blijven. Wanneer Jean-Pierre Hellegouarch hoort dat Fourniret kasteelheer is geworden, hoeft hij niet lang na te denken waar die plots zijn geld vandaan heeft gehaald. Hij rijdt naar Sautou, en schiet op Fourniret. Maar zijn kogel mist doel en Fourniret vlucht, zijn vrouw en kind achterlatend. Fourniret verkoopt het kasteel en verhuisd met zijn gezin in 1992 naar België. Fourniret koopt een huis in het kleine dorpje Sart-Custinne bij Gedinne en gaat er aan de slag als boswachter. Volgens de buren is hij een heel onopvallende persoonlijkheid.
Daar gaat hij verder met moorden op vrouwen en meisjes. Hij gebruikt bij zijn rooftochten onder andere een Citroën-bestelwagen, die hij met het geld van de goudschat gekocht heeft.
België
Door de verhuizing naar België is Fourniret in één klap van zijn strafblad af. In België heeft niemand enig idee van het verleden van de man. Hij krijgt zelfs zonder problemen een bewijs van goed gedrag als hij in de plaatselijke school aan de slag wil gaan als surveillant in de kantine.
In 2000, hij is dan al 58 jaar, ontvoert en vermoord Fourniret de Franse meisjes Céline Saison en Mananya Thumpong en verstopt hun lichamen in de bossen aan de Belgisch-Franse grens. Jaren later ontsnappen enkele meisjes op het nippertje. Het lijkt wel of Fourniret slordiger is geworden.
In Juni 2003 gaat het dan fout, de 13-jarige Marie Ascenion uit Ciney kan de touwen waarmee ze geboeid is loskrijgen en springt uit de bestelwagen. Ze onthoud het kenteken en kan haar ontvoerder zo goed beschrijven dat hij kort nadien wordt opgepakt. ,,Ik had hem in de bestelwagen gevraagd of hij een lid was van de bende-Dutroux”, vertelt het meisje achteraf. “Neen. Ik ben erger, had hij gezegd.”
Fourniret wordt veroordeeld voor de mislukte ontvoering van Marie Ascenion en komt vast te zitten. De omvang van Fournirets misdaden zijn dan nog niet duidelijk. Dat worden ze pas nadat Monique Olivier in juni 2004 de politie inlicht. Zij was bang geworden omdat Michelle Martin, de vrouw van moordenaar Marc Dutroux, kort daarvoor tot dertig jaar gevangenisstraf was veroordeeld, op medeplichtigheid. Fourniret zat op dat moment al een jaar vast vanwege de mislukte ontvoering van Marie Ascenion. Geconfronteerd met de door zijn vrouw verschafte informatie, bekende hij. Hij gaf aan dat hij zijn slachtoffers willekeurig oppikte en niet volgens een vooraf bedacht plan werkte.
Fourniret wordt op 9 januari 2006 door België aan Frankrijk uitgeleverd omdat de dan bekende moorden het meest in Frankrijk hebben afgespeeld en zijn veroordeling in Frankrijk zal plaatsvinden. Op 11 juli 2006 vond de politie vlak bij de stad Auxerre de resten van nog een slachtoffer van Fourniret, Isabelle Laville, die door hem in 1987 werd vermoord toen ze zeventien jaar oud was.
Het onderzoek
Fourniret verzocht de vrouwelijke juryleden in zijn proces te bewijzen dat ze maagd waren op het moment van hun huwelijk. Net als zijn verzoek om de media te laten verwijderen, werd dit afgewezen. Hij weigerde vaak te spreken en toonde nooit enige emotie of berouw. Hij werd woedend toen hij ontdekte dat zijn onderdanige vrouw, volgens IQ-tests, intelligenter was dan hij.
Tijdens het onderzoek door Justitie, verbaasd men zich erover waarom Fourniret na die moorddadige jaren tussen 1987 en 1990 plots stopt. Tussen 1990 en 2000 gaat hij geen enkele keer ,,op jacht”, zoals hij dat zelf noemt. Het lijkt er op dat Fourniret de waarheid vertelt. Hij vertelt de Belgische justitie emotieloos en duidelijk details over negen moorden. Dat hij zo goed aan het onderzoek meewerkt, zou te verklaren kunnen zijn door het feit dat Fourniret dacht dat veel van de feiten waarover hij vertelde verjaard waren, en hij er dus niet voor zou worden vervolgd. Dat zou ook verklaren waarom er niets wordt verteld over de periode tussen 1990 en 2000.
Monique Olivier vertelt over die stille periode maar een ding: dat haar man een onbekend au pair-meisje zou hebben vermoord in 1993. Het is een moord die Fourniret zelf blijft ontkennen. Het lijkt er tot dan toe nog steeds op dat in de periode van 1990 tot 2000 Fourniret zich rustig heeft gehouden.
Tijdens één van zijn verklaringen raakt Fourniret de tel van zijn slachtoffers kwijt. Hij verteld dat zijn vrouw Monique Olivier en hun toen 2-jarige zoontje Sélim er bij waren toen hij in 1988 de 18-jarige Fabienne Leroy ontvoerde en na een waarschijnlijk mislukte verkrachtingspoging doodschoot. Toen de politie dit ging controleren kwamen ze tot de conclusie dat Monique Olivier acht maanden zwanger was van Sélim in 1988. Toen ze gingen kijken welke onopgeloste zaken er waren toen Sélim 2 jaar oud was, kwamen ze uit op de Britse au pair Joanna Parish, 20 jaar oud toen ze in 1990 verdween. Pas op 16 februari 2018 bekend Fourniret Joanna Parish te hebben vermoord.
In mei 2008 krijgen Fourniret (66) en Monique Olivier (59) levenslang voor doodslag op zeven meisjes en voor verkrachtingen en pogingen tot verkrachting. Fourniret werd overal schuldig aan bevonden en komt nooit meer vrij. Zijn echtgenote, die hoopte de maximumstraf te ontlopen, heeft ook levenslang gekregen. Ze kan de eerste 28 jaar niet vrijkomen. Toen de uitspraak werd voorgelezen, toonden Fourniret en Monique Olivier geen emotie. Monique Olivier heeft altijd verklaard dat er meer slachtoffers zijn.
Fourniret en zijn partner werden veroordeeld tot het betalen van 1,5 miljoen euro aan de familieleden van de slachtoffers. Ongeveer veertig personen hadden schadevergoedingen van in totaal 3 miljoen euro geëist. Elke vader of moeder van een van de vermoorde meisjes kreeg gemiddeld 75.000 euro, broers en zussen ontvingen elk 50.000 euro. Drie vrouwen die aan Fourniret hadden weten te ontkomen, kregen tussen de 7.500 en 100.000 euro toegekend. Één van deze slachtoffers is joëlle Parfondry, die in 1995 in haar hondenkapsalon in Jambes aangevallen werd door Fourniret. Tijdens de ondervraging over de feiten, bekende Fourniret de gewapende diefstal, maar niet de poging tot verkrachting.
Parfondry verteld dat een gemaskerde en gewapende man haar salon binnenviel. Hij bedreigde haar met een vuurwapen, bond haar vast met een sjaal en betastte haar. Fourniret wilde de vrouw verkrachten, maar bedacht zich toen de vrouw bleef roepen dat ze pijn in haar buik had, hierdoor dacht hij dat ze zwanger was.
Een ander slachtoffer is de dan 14 jarige Sandra Noirot op 12 februari 2000 word zij door Fourniret benaderd. Fourniret betwist de poging tot ontvoering. Hij leek ‘heel vriendelijk en sympathiek’, en vroeg of ik geen klein zesjarig meisje gezien had. ‘Hij vertrok en kwam vijf minuten later weer terug. Hij vroeg me waar ik heenging. Hij stelde me voor naar Libramont te gaan en zei ‘Als je met me meegaat, geef ik je 10.000 frank’ vervolgde de Noirot. ‘Ik zag een witte bestelwagen en dacht aan Dutroux’, vertelde ze ‘Toen ik nee zei, werd hij erg boos en veranderde zijn uitdrukking.’ Noirot slaagde erin zich los te maken toen de trein arriveerde. ‘Ik kon net mijn spullen nemen en vertrekken’, voegde Noirot eraan toe.
Niet alleen vrouwen schijnen slachtoffer te zijn, In hun onderzoek koppelen twee journalisten Fourniret aan de moord op een Franse minister. In een van zijn brieven aan Monique Olivier zou hij de moord hebben toegegeven. Maar ook als Fourniret geld nodig heeft, schroomt hij niet om een willekeurig iemand dood te schieten en er met zijn portemonnee vandoor te gaan.
Latere bekentenissen
Uit latere onderzoeken na de veroordeling zal pas dan blijken dat Fourniret zich helemaal niet zo rustig heeft gehouden in de periode 1990 tot 2000.
Zo bleek dat Fourniret lijsten in zijn bezit te hebben gehad met namen van buitenlandse, vrouwelijke studenten van Belgische universiteiten. Zo strikte hij onder meer een Aziatische studente om pianolessen te geven aan zijn zoon Sélim. Aan de hand van studentenlijsten van de universiteiten van o.a. Luik probeerde hij jonge vrouwen te benaderen. De rechtbank van Dinant heeft de lijsten van buitenlandse studenten uit begin jaren negentig opgevraagd, om na te gaan of hij mogelijk onder deze groep slachtoffers heeft gemaakt. Zo heeft Fourniret mogelijk in 1993 een Pools meisje als au pair gestrikt op de campus van de katholieke universiteit van Louvain-la-Neuve. Monique Olivier zou haar hebben aangespoord seks te hebben met haar man. Op de geneeskundefaculteit van de (Nederlandstalige) Vrije Universiteit Brussel (VUB) in Jette zou Fourniret in 1992 hebben geprobeerd een verpleegster te ontvoeren. Volgens het dagblad Le Soir ziet het ernaar uit dat Fourniret systematisch de universiteiten afschuimde om studentes te lokken. Justitie heeft het onderzoek heropend naar de moord op een Luxemburgse studente van de VUB in 1992. Fourniret wordt ook in verband gebracht met de moord op Gwenaelle Philippart de Foy. Zij werd in 1990 gewurgd in Obourg (in de Waalse provincie Henegouwen), volgens een methode die Fourniret heeft geleerd in het Franse leger. Hij maakte deel uit van de luchtcommando’s tijdens de oorlog in Algerije.
Soms nam Fourniret zijn slachtoffers mee naar het huis van zijn zus waar hij ze verkrachte en vermoorde op zolder. Op het matras wat in 2003 in beslag is genomen is DNA materiaal gevonden van 12 onbekende vrouwen. In 2020 kon middels één van de DNA sporen op dit matras de verdwijning van de op 9 Januari 2003 verdwenen Estelle Mouzin worden gekoppeld. Fourniret was in het verleden al vaker in beeld gekomen als verdachte. Maar die verdenkingen konden nooit hard worden gemaakt onder meer omdat Fourniret zich, op de dag van de feiten, op een andere plaats zou hebben bevonden. Fourniret zou die dag vanuit zijn woning in het Belgische Sart-Custinne, 250 kilometer verderop, naar zijn zoon hebben gebeld om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Die verklaring werd ook ondersteund door telefonische data. Later blijkt dat niet Fourniret maar Monique Olivier dat telefoontje heeft gepleegd om hem een alibi te verschaffen.
In 2020 bekent Fourniret, Estelle Mouzin te hebben vermoord en begraven. Ondanks diverse opgravingen op aanwijzing van Monique Olivier is zij nog niet gevonden.
Geen sluitend bewijs
In 2016 vind justitie ongeveer dertig onbekende DNA sporen van vrouwen in de bestelwagen van Fourniret. In 2018 vergelijkt men dit met het DNA van een familielid van de op 18 december 1993 verdwenen Lydie Logé. Er was een match. In 2020 werden Fourniret en zijn inmiddels ex-vrouw Monique Olivier veroordeeld voor deze verdwijning.
In 2021 is men begonnen om van 21 cold cases te kijken of dit potentiële slachtoffers van Fourniret kunnen zijn. 21 meisjes en jonge vrouwen waarvan o.a. hun DNA met de DNA monsters die zijn gevonden in de bus van Fourniret en het matras worden vergeleken, o.a. van Corinne Lazzari die sinds 2 maart 1992 vermist is en Emmanielle Sanches die op 27 mei 2001 verdween.
In de regio zijn er nog drie onverklaarbare verdwijningen waar men Fourniret van verdenkt maar geen sluitend bewijs voor kan vinden:
Corinne Lazzari, 29 jaar, verdween op 2 maart 1992. Zij kwam met haar auto rond 19:30 zonder brandstof te staan op de RN 117. Ze vroeg plaatselijke bewoners om hulp. Een paar uur later werd haar auto verlaten gevonden, op slot met haar bezittingen op de passagiersstoel. Tot op de dag van vandaag is er van haar geen spoor gevonden.
Marion Wagon, 10 jaar, verdween op 14 november 1996. Het meisje werd nooit gevonden. Tussen 2004 en 2009 werd zij gekoppeld aan Fourniret. Er werd geen link gevonden met de gevonden DNA sporen in de bus van Fourniret. Jaren later onthulde het tijdschrift ‘Elle’ dat het DNA van het meisje vanaf het begin van het onderzoek verloren zou zijn gegaan.
Pascale Biegun, 35 jaar, verdween op 3 november 1999. Haar auto wordt verlaten teruggevonden in een bos. Ook in deze zaak wordt de naam van Fourniret genoemd, maar men krijgt de zaak niet rond.
De zoon
In het boek “Le fils de l’ogre” –“Zoon van de boeman”- vertelt zoon Sélim over een jeugd waarin “alles rooskleurig was”, waarin hij een dominante en prikkelbare vader had die nooit écht gewelddadig werd. “Hij schreeuwde nooit, nooit. Hij was wel prikkelbaar, dat wel, maar tegenover mij ging geweld nooit verder dan een simpele klap tegen het hoofd.”
In het boek verteld hij over de dag waarop hij thuiskwam met een slecht rapport en zijn vader kwaad naar buiten stormde om, zo zou later blijken, een meisje van 13 te ontvoeren in het Belgische dorpje Ciney. Het lukte niet, en ironisch genoeg was het net die mislukte ontvoering waardoor de politie Fourniret kon ontmaskeren.
Sélim ging na de ontmaskering van zijn ouders studeren en werd veiligheidsagent. “Ik heb mijn leven alleen maar te danken aan mijn angst voor zelfdoding”, zegt hij. Zijn halfzus stapte in 2006 uit het leven omdat, zo vertelde zijn moeder hem, “ze haar achternaam te zwaar vond om te dragen”.
Tot slot
Of Monique Olivier van alles op de hoogte is wat Fourniret deed is de vraag. Of zij bij alle moorden was die hij pleegde van 1990 tot 2000 weet alleen zij. Aan hoeveel verdwijningen Fourniret nog gekoppeld zal worden zal de toekomst moeten uitwijzen. Grote verdenking blijft bij mij dat er gedetailleerde kaarten van Nederland in zijn bus lagen. Daarnaast had Fourniret diverse locaties waar hij zijn slachtoffers kon misbruiken en vermoorden waar Monique Olivier niet bij hoefde te zijn. Zijn slachtoffers verdoofde hij met Rohypnol. Doordat de veroordeling zich grotendeels in Frankrijk heeft afgespeeld is de link naar Nederlandse verdwijningen niet gelegd in verband met de afstand. Echter blijkt dat in de periode dat Tanja verdween, Fourniret wel degelijk op jacht was. In 1993 woonde hij In België op zo’n 150 kilometer afstand van Maastricht. Kijkend naar de zaak van Estelle Mouzin die op 250 kilometer afstand woonde was dat geen belemmering. Het is bekend dat hij met lichamen van slachtoffers over de grens reed. Door op grote afstand slachtoffers te maken en ze op verschillende manieren te vermoorden kon ‘het beest van de Ardennen’ jaren lang ongestoord zijn gang gaan. De naam Fourniret is in het verleden wel genoemd in de zaak van Tanja Groen. Of men toen op de hoogte was van de laatste ontwikkelingen in deze zaak is mij onbekend. Of men op de hoogte is van de gevonden DNA-sporen, ik heb het gemeld. Monique Olivier bekende dat haar man een twintigtal moorden had gepleegd. Op tien ervan kon ze een naam plakken. Van de anderen werd nooit een spoor gevonden.
Of Fourniret gekoppeld kan worden aan Tanja Groen of andere verdwijningen in Nederland daar kan hij zelf niet meer over verklaren. Michel Fourniret overleed op 10 mei 2021 op 79-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Parijs, nadat hij daar was opgenomen met hartklachten en ernstige ademhalingsstoornissen.
Het monster van de Ardennen nam alle geheimen met zich mee die de onderzoekers niet uit hem konden halen. Van Fourniret wordt inderdaad gezegd dat hij bijzonder intelligent was. Sommigen zullen menen dat hij door te sterven zonder alles gezegd te hebben, zijn schaakspel wint van de onderzoekers. Dus, zegt Eric Mouzin – vader van Estelle Mouzin, zijn dood is geen opluchting. “Het is vooral een symbool van het gebrekkige onderzoek van dit dossier sinds zijn arrestatie in 2003 en zijn overdracht aan Frankrijk in 2004. De onderzoekers werden door hem meegenomen, het is ongelooflijk om de hoorzittingen te lezen. Echt onbegrijpelijk, dat er geen poging was gedaan om de reis van dit paar te volgen! Het is gewoon niet mogelijk, nadat ze een reeks moorden in 1987, 1988, 1989, 1990, 2000 en 2001 hadden bekend, dat men ervan uitging dat er geen andere slachtoffers waren. Eric Mouzin besluit door te zeggen dat andere families wachten. “De ontdekking van nieuwe DNA-sporen in het huis van de zus van Fourniret doet ons vermoeden dat er andere slachtoffers zijn, we moeten de DNA-analyses doen en de identiteiten vinden”.
Jim